Οι παραθυρεοειδείς αδένες βρίσκονται σε στενή ανατομική σχέση με τον θυρεοειδή αδένα , συνήθως στην οπίσθια επιφάνειά του. Διαφέρουν από αυτόν στο χρώμα (υποκίτρινο) και στην ηφή. Συνήθως είναι τέσσερις αλλά παρουσιάζουν και αρκετές ανατομικές παραλλαγές τόσο στον αριθμό, όσο και στην εντόπισή τους ( μπορεί να βρίσκονται ακόμη και στο μεσοθωράκιο σε ανατομική σχέση με τον θύμο αδένα ).Οι παραθυρεοειδείς αδένες εκκρίνουν την παραθορμόνη (PTH) η οποία συμμετέχει στον μεταβολισμό του ασβεστίου μαζί με την καλτσιτονίνη και την Vit D.
Η πτώση του ασβεστίου στο πλάσμα είναι το ερέθισμα για την έκκρισή της. Ενώ η Vit D και η υπασβεστιαιμία την αναστέλλουν.
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν έχουμε υπερέκκριση παραθορμόνης , αυτό συμβαίνει όταν έχουμε κάποιο αδένωμα, υπερπλασία ή και καρκίνωμα (σπάνια) των παραθυρεοειδών αδένων. Βέβαια το ποιό συχνό είναι το αδένωμα.
Η αύξηση του ασβεστίου στο αίμα είναι η άμεση συνέπεια αυτού του προβλήματος και κλινικά παρουσιάζονται:
- Ανορεξία.
- Ναυτία.
- Εμετοι.
- Διάρροιες.
- Μυική αδυναμία.
Και λόγο της μεγάλης απορρόφησης ασβεστίου από τα οστά έχουμε:
- Αυτόματα κατάγματα.
- Μυϊκούς πόνους.
- Λίθους στους νευφρούς.
- Ψυχωσικές διαταραχές.
Η διάγνωση γίνεται με :
- Εξετάσεις αίματος για Ca++ και PTH.
- Υπέρηχο τραχήλου.
- Σπινθηρογράφημα.
- Ακτινογραφίες που δείχνουν έντονη οστεοπόρωση.
Η χειρουργική θεραπεία είναι εκ των ουκ άνευ.
Πρέπει να γίνει σωστός και λεπτομερής προεγχειρητικός έλεγχος για τον ακριβή εντοπισμό του πάσχοντος αδένα ή αδένων ( με αφαιρετικό σπινθηρογράφημα).
Έτσι η χειρουργική σε συνδυασμό με την τεχνολογία του 21ου αιώνα, εξαλείφει πλήρως κάθε προεγχειρητικό ή διεγχειρητικό πρόβλημα και ο ασθενής επιστρέφει υγιής στην καθημερινότητα του.